Shutterbugs stay away 🚫

Few years ago i had attended this session in Agile India where the speaker presented a topic on Agile for introverts.. i walked into that meeting room because I was curious after reading the title and got completely mesmerized by the story line he presented. The speech went around how to respect and include your introvert team members and make your team a self empowered one.. well, am not here to write yet another Agile post and share the link in LinkedIn.. there are already a zillion posts in internet regarding the same topic and i as a humble agilist will not contribute to the already overwhelming Agile information overload in internet.

Introversion is our topic of the day ☺️

And introverts are often people who gets misjudged and unnecessarily showered with sympathy and extra efforts from others in the group for inclusion. But as a society,  are we human beings having the capability to realise who is an introvert? An introvert is not only that person who is with a shy smile and sits quietly through a loud group chatter. At times, they are the ones who have trouble fitting in to your crowd. Introverts are not always soft spoken or always in loss of words. That all being said, i did my own analysis after that session and found out my personality has a lot of introvert traits than that of an extrovert. I cannot always fit into my circles as an individual and I get lost or feel abandoned during many conversations - but as an introvert i will never ever have the courage to speak up, yell at my ftiends and  say " include me please".. i am that person who had gone alone to Indian weddings , sat at the seat farthest from the aisle and left silently without eating a morsel ( because I was intimidated by the idea of eating with a whole bunch of strangers).

Is there any specific group of people introverts like us hate and /or fear about? Oh yes,  those are the shutterbugs.. in the era of smartphones where every other person thinks of themselves as Serve MCcurry, we live in total fear.. Can you remember a recent family gathering or a friend's get together where you have not bothered to pull out your mobile phone and click those selfies and groufies?  In this era where everyone tries their best to squeeze in and put out their best smiles, have you ever noticed a face with a forced smile?  Well, not everyone among us would be comfortable smiling for a camera.  And clicking pictures even if it's your own family or friends should be treated as heavy breach of privacy. I may have my own thousand reasons for not being comfortable to be captured by someone else's camera. However I will surely reconsider my hatred if someone ever had the courtesy of asking me if am ok to pose for a pic rather than pulling me blindly into their camera's focus. 

As always, my camera shyness or rather hatred has a small history associated with its origin. The event dates back to 1998 when i was homebound after undergoing chemotherapy sessions.. one of my mom's cousin and her family was visiting from the United States and they came home to pay me a short visit during their trip.  It was those days when Mom had resumed work and started going to office after exhausting all her earned leaves to be with me during the hospital visits. As Mom wasnt there, it was my grandma's turn to give me company during the day.  By that time I was already getting used of walking around the house with my bald (post chemo) head - even my neighbours had almost ceased give me those sympathetic looks. But i usually tie a scarf on my head whenever visitors come announced.. and i had the same scarf on when this aunty n family came in.. the visit was a rather short 10-15 minutes one, but the most unexpected thing happened when they were about to leave. She pulled out a tiny camera from her handbag and said let's click a picture .. i was screaming inside my head " WTH !!! "but would have been too exhausted even to deny ( or my introvert self would not have dared saying so to her)..  i put that forced smile on my face and posed for a pic for the first time after my diagnosis.. can't recollect exactly what itvfekt like during that moment, but am thankful to Lord that these experiences did not turn me into a serial killer.. well, the NRI family left after the photograhy session but all hell broke loose when my mom returned from work that evening. I told mom about the visit and mentioned to her that aunty clicked our pics.. rest is history.. Amma gave my poor grandmother an earful about not speaking up and protecting my privacy ( that moment i realised Amma was a law graduate and still remembers her lessons 😃)..

Years had passed and a similar incident happened recently when a cousin of mine visited us here at home and wanted to click pics while leaving..  we as a family had turnes camera shy ages ago and i could clearly see annoyance written over my mom's face all over again 😃

Sthree thanne alle dhanam?

സ്ത്രീധനത്തിനു എതിരെ നമ്മളൊക്കെ വളരെ ശക്തമായി പ്രസംഗിക്കുകയും പ്രതിഷേധിക്കുകയും ഒക്കെ ചെയ്യുന്നുണ്ട്‌ ... പക്ഷെ പ്രായോഗികമായി നമ്മള്‍ ഇതിനെതിരെ എന്തു  ചെയ്യുന്നു എന്നതിലല്ലേ കാര്യം !!! ഈയിടെ ഒരു ബ്ലോഗ്‌ വായിച്ചതിനു ശേഷം ഞാന്‍ ആദ്യം ചിന്തിച്ചതു സ്ത്രീധനത്തിന്‍റെ polished versions -ne പറ്റിയായിരുന്നു. ഇപ്പൊ ആരെങ്കിലും നേരെ വാ നേരെ പോ മട്ടില്‍ സ്ത്രീധനം ചോദിക്കാറുണ്ടോ? എന്‍റെ 7 വര്‍ഷം നീണ്ട കല്യാണാലോചന phase il  ഞാന്‍ ഇതു വരെ ആരും എന്‍റെ അപ്പനോടു നേരെ സ്ത്രീധനം ചോദിക്കുന്നതു  ഞാന്‍ കേട്ടിട്ടില്ല..പക്ഷെ കേട്ട ചില സാമ്പിളുകള്‍ താഴെ കൊടുക്കുന്നു:

1. ഒറ്റ മോളല്ലേ ഉള്ളൂ , നിങ്ങളുടെ മകള്‍ക്ക്‌ കൊടുക്കേണ്ടതു എന്താണെന്നു നിങ്ങള്‍ക്കു അറിയരുതോ ?
2. കുട്ടി എത്ര നാളായി ജോലിക്കു കയറിയിട്ട്‌ ? ആദ്യം മുതല്‍ ഇതേ company തന്നെ ആയിരുന്നു അല്ലേ? (കമ്പനി ഒന്നും മാറിയിട്ടില്ല , അപ്പോ industry standard  salary ഒന്നും പ്രതീക്ഷിക്കേണ്ട . കിട്ടാനുള്ളത് ഒക്കെ വേറെ ഏതെങ്കിലും വഴിയില്‍ ചോദിച്ചു മേടിക്കണം എന്നു സാരം)
3. ഇനി അത്ര polished അല്ലാത്ത ചില നാടന്‍ അമ്മയിയപ്പന്മാര്‍ ഉണ്ട്. അവര്‍ തുറന്നു തന്നെ അങ്ങു ചോദിച്ചു കളയും, മോള്‍ക്ക്‌ എത്ര ശമ്പളം ഉണ്ട് എന്ന്. അവരെ നമ്മള്‍ country fellows എന്ന രീതിയില്‍ ഒരു നോട്ടം നോക്കുകയും ചെയ്യും .. ഈ ചോദ്യത്തിനും പറച്ചിലിനും ഒക്കെ ഇല്ലേ ഒരു രീതി!!! :)
4. ഇവിടെ വീട് വെച്ചിട്ടു എത്ര കാലം ആയി? ഇതു എത്ര സ്ഥലം ഉണ്ട്‌? അപ്പൊ നാട്ടിലെ സ്ഥലം ഒക്കെ കൊടുത്തിട്ടാണോ ഇത് വെച്ചത് ? അതെങ്ങനെയാ ഇപ്പോ എല്ലാവര്‍ക്കും flat മതിയല്ലോ!! (Flat വല്ലതും വേറെ മേടിച്ചു ഇട്ടിട്ടുണ്ടോ എന്നറിയുക എന്നൊരു ഉദ്ദേശം കൂടെ ഈ ചോദ്യത്തിനു പിന്നില്‍ ഉണ്ട് ).
5. retire ചെയ്ത ശേഷം അപ്പനും അമ്മയും വേറെ ജോലിക്കു ഒന്നും പോകുന്നില്ലേ ? വെറുതെ ഇരുന്നാല്‍ ബോറടിക്കില്ലേ? (ഉണ്ട് എന്നാണ് ഉത്തരം എങ്കില്‍ ആ percentage കൂടെ സ്ത്രീധനത്തില്‍ കൂട്ടാം..

ഓര്‍മയില്‍ വരുന്ന ചോദ്യങ്ങള്‍ ഇവയൊക്കെയാണ് .. 

ഇനി അഥവാ കല്യാണം എങ്ങാനും ഉറച്ചാലോ, അവിടെയാണ് ബാക്കി ചേരുവകളുടെ രംഗപ്രവേശനം..നമ്മുടെ ഇടയില്‍ പിന്നെ ഒരു ഗുണമുണ്ട്. സ്വര്‍ണത്തിന്റെ കണക്കു ആരും പറയില്ല. അതൊക്കെ നിങ്ങള്‍ മാന്യമായി പെണ്ണിനെ ഇടീച്ചു പന്തലില്‍ ഇറക്കിയാല്‍ മതി എന്നതാണു line..ചില Christian സമുധായങ്ങളില്‍ കൊടുക്കാന്‍ ഉദ്ദേശിക്കുന്ന കാശില്‍ (സ്ത്രീധനത്തില്‍))) നിന്നു പെണ്ണിനു കല്യാണത്തിനു ഇടാനുള്ള സ്വര്‍ണം എടുക്കാം എന്നു കേട്ടിട്ടുണ്ട്.. 

നമ്മുടെ കൂട്ടര്‍ക്ക് അതൊന്നും പറ്റില്ല .. കാശു വേറെ സ്വര്‍ണം വേറെ...അതു കൂട്ടി കുഴയ്ക്കാന്‍ നില്‍ക്കേണ്ട..എന്നാലും ഒരു 10-25 പവന്‍ എങ്കിലും ഇല്ലാതെ എങ്ങനെയാ പെണ്ണിനെ പന്തലില്‍ ഇറക്കുന്നെ? പിന്നെ ദൈവം തമ്പുരാന്‍ സഹായിച്ചു Diamond fashion ആയതു കൊണ്ട് അതിലൊരെണ്ണം ഇല്ലാതെയും പെണ്ണു ഇറങ്ങില്ല എന്നായിട്ടുണ്ട് കാര്യങ്ങള്‍....... 

ഇനി ചെറുക്കന് കല്യാണത്തിനു ഇടാനുള്ള dress എടുക്കാനും കാശ് പെണ്ണിന്‍റെ വീട്ടുകാര്‍ കൊടുക്കണം.. പറയുമ്പോ എല്ലാം പറയണമല്ലോ , പെണ്ണിനു ഉള്ള മന്ത്രകോടി ഈ കാശ് കൊണ്ട് അവര്‍ എടുക്കും.. അതായതു കൊടുക്കുമ്പോള്‍ അതിനുള്ള കാശും ചേര്‍ത്തു കൊടുക്കണം ...)

Note : കാശ് എന്നു കേട്ടു ആരും ഞെട്ടല്‍ രേഖപ്പെടുത്താന്‍ ഒന്നും നില്‍ക്കേണ്ട.. ഇതൊക്കെ നമ്മുടെ നാട്ടില്‍ നടക്കുന്ന കാര്യങ്ങള്‍ തന്നെയാണ്..) പിന്നെ പറയുമ്പോ നമ്മള്‍ ഇതിനെ സ്ത്രീധനം എന്ന് പറയില്ല കേട്ടോ.നമ്മുടെ ഇടയില്‍ കല്യാണം നടത്തുന്നത്‌ ചെറുക്കന്റെ വീട്ടുകാര്‍ ആയതു കൊണ്ടു ഈ  overhead nu കല്യാണ  ചെലവ് എന്നാണത്രേ ഓമനപേര്..

പറഞ്ഞു വന്നതു ... ഇങ്ങനെ ഒക്കെയാണ്‌ കാര്യങ്ങളുടെ കിടപ്പ്‌ .. എന്നു വെച്ചു എനിക്കൊരു കല്യാണാലോചന വരുമ്പോ എന്‍റെ അപ്പന്‍ എന്‍റെ പേരില്‍ bank il  ഇട്ടേക്കുന്ന കാശ് മേടിക്കരുത് എന്ന് കെട്ടാന്‍ വരുന്ന പയ്യനോട് പറയാന്‍ എനിക്ക് ധൈര്യം ഉണ്ടോ ? അല്ലെങ്കില്‍ കല്യാണത്തിനു സ്വര്‍ണം ഇടുന്നില്ല എന്ന് ഒരു തീരുമാനം എടുക്കാന്‍  എനിക്കു ധൈര്യം ഉണ്ടോ? സത്യം  പറയാമല്ലോ, ഇല്ല .. യാതൊരു വിപ്ലവ ചിന്തകളും തലയ്ക്കു പിടിക്കാഞ്ഞിട്ടു തന്നെ എന്‍റെ ഭാഷയില്‍ പറഞ്ഞാല്‍ കൊളളാവുന്ന ഒരു നസ്രാണി ചെറുക്കനെ നമ്മുടെ arrange marriage market il  നിന്നു കണ്ടു പിടിക്കാന്‍ എന്‍റെ അപ്പനു പറ്റുന്നില്ല (due  to various other reasons)... അത് കൊണ്ടു തന്നെ ആഗ്രഹം ഉണ്ടെങ്കിലും തലയ്ക്കു പിടിക്കാന്‍ ഇടയുള്ള വിപ്ലവം ഒക്കെ ഞാന്‍ അങ്ങു മാറ്റി വെക്കുകയാണ്.)

അടിക്കുറിപ്പ് : ഇതൊക്കെ പറഞ്ഞാലും, "നിന്‍റെ അപ്പന്‍റെ കാശൊന്നും വേണ്ട, നിന്നെ മാത്രം മതി എന്നും പറഞ്ഞു ആണായ ഒരുത്തന്‍ വന്നാല്‍, സത്യമായും ഞാനെന്‍റെ ചങ്കു പറിച്ചു കൊടുക്കും കേട്ടോ :)

Reminiscence over a cup of coffee

Note: This post is dedicated to Reny, my Brother, Mentor and Best Friend of all times :)

Ask me to name one thing I just can't live without...

Wake me up from the deep slumber and ask me this question, my answer will always be the same.. Coffee...

It all started too early, according to my Mom..

From the very days when I was a toddler and my late GrandDad used to dip little droplets from his steaming cup of morning espresso and giving me, because he couldn't just avoid my stare and my wide open toothless mouth towards his cup. 

My caffeine addiction and my Dad's hatred towards my addiction started almost during my pre-school days.. I remember sneaking back to the house next door because black coffee was a treat denied at home.. And there(next door) lived a pretty old granny who was always willing to cater to my whims and fancies, be it a sip of black coffee or banana leaves rolled and folded into a cone and filled with diced raw mango and mixed with salt, shallots and coconut oil :) Granny's skin tan was towards the darker shade and my Dad had this emotional blackmail weapon to me ' She is black because she is drinking all these cups of black coffee.. If you keep sneaking over and drink all these cups, you too will eventually become as dark as her"... It was those days when I, just like any other little girl, wanted to grow up as Cinderella :D And that was one of the toughest tests of life in the earliest days of innocence.. Good looks or Coffee? Couldn't sacrifice the growing temptation of a cup those days even when the so called 'ugly look disaster' was hanging like a sword on the top of my tiny head..

I grew up, and so did my addiction... The brand changed from home made roasted and powdered coffee powder to the ever loved 'Nescafe'... Mom's kitchen cupboard started to get filled with rows and rows of empty, washed n dried bottles of Nescafe..(it was too hard to throw them away).. And then the college days... Miles and miles away from home..Could survive without Mom's food, but couldn't with that ever refreshing cup of espresso.. And thus came my first demand to Dad.. to get me the first ever (personal) electric gadget in my life.. An electric kettle..for brewing coffee in the hostel room... (of course, he was too reluctant to buy me one).. And hostel life started getting better... Gossip sessions and midnight study hours over those steaming cups :) Many of my cherished friendships from the college days were born and eventually bonded over these steaming cups of espressos..

And then the biggest twist in the coffee love story... in terms of flavor.. It happened in Bangalore, back in October 2004.. I met my cousin whom I haven't met since our toddler days... We happened to be in Bangalore in the same time and our parents pushed us to talk to each other over the phone.. If I remember the story accurately, I was just too reluctant to call him up... With all my presumptions of a 'Bangalored' cousin... being so sure that we are not gonna get along... I rang him up(or was it you Reny?) on a Sunday afternoon with my 'why on earth am I forced to meet relatives here in Bangalore too!!' feeling hanging heavily in my mind.. And it was him, who on our first meeting, introduced me to Cafe Coffee Day and its Cappuccinos...From Day 1, we started getting along so well... with Reny and with Cappuccinos :) 

Life wasn't so smooth back then.. Freshly graduated and jobless in a city like Bangalore... When life seemed too unpredictable... All those walk-ins and flopped interviews... Jobless days and empty wallets.. Reny had a job those days, but he too was just starting his career...n his pay packet did not always allowed us to the luxury of a cappuccino through out the month.. Thus we discovered this amazing place... The Manipal Hospital canteen where you get to buy a cup of coffee without spending a fortune... That spot became over haven... To reboot after each gone awry interviews... There were days when I just wanted to quit my job hunt.. On the verge of tears, concluding myself that I will never get a job... I wouldn't have got through that toughest challenges in my life without his support and those steaming cups of filter coffee from Manipal :)

The shortest love story over a cup of coffee.. That too happened in Bangalore..When someone fell for my (according to him) perfectly brewed and mixed cup of coffee and couldn't resist asking whether I have any plans to get married in the near future.. It did not take too long to answer a 'No' because my priorities in life were way too different during those days..(Please don't start quizzing about the Hero.. I really have no clue on his whereabouts these days.. )

Last week.. 7 years....Sitting at the same Manipal hospital canteen with a steaming cup of filter coffee, I was just trying to sink in.. My eyes were blinded by tears, thinking of all those un-shed tears, when life felt like hell.... This time I had the money in my wallet to walk to the nearby Cafe coffee day and buy ourselves a Cappuccino Grande, but coffee still  tastes like heaven in Manipal.. It might be the flavor of those tears.. and the sweetness of those memories..and above all, of our lives not gone awry :)

Kochu Kochu Santhoshangal

കാത്തു കാത്തിരുന്നു വീണ്ടും ഒരു മഴക്കാലം... ചൂടിനെ കുറ്റം പറഞ്ഞു മടുത്തിരുന്നു അവസാനം മഴ...

ഒരു വാരാന്ത്യം കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും കത്തി ജ്വലിച്ചു നിന്നിരുന്ന സൂര്യനെ മഷിയിട്ടു നോക്കിയിട്ടും കാണാന്‍ പറ്റാത്ത അവസ്ഥ.. പതിനൊന്നു മണിക്ക് വണ്ടി വരുമല്ലോ ഓഫീസില്‍ പോകണമല്ലോ എന്നൊക്കെ ഓര്‍ത്തിട്ടു തന്നെ മടിയും സങ്കടവും എല്ലാം ഒന്നിച്ചു വരുന്നു ... പക്ഷെ പോകാതെ വയ്യല്ലോ ... വൈകിട്ട് scrum meeting ല്‍ പറയാന്‍ കൊള്ളാവുന്ന നാല് കല്ല്‌ വെച്ച  നുണ എങ്കിലും ആലോചിച്ചു ഉണ്ടാക്കണമല്ലോ! പൊടിപിടിച്ചു ഇരുന്നിരുന്ന കാലന്‍കുടയൊക്കെ തപ്പി എടുത്തു.. ഞാന്‍ നനഞ്ഞാലും laptop നനയരുതല്ലോ..  ഈ കുടയുമായി അവിടെ കയറി ചെല്ലുമ്പോഴേ തുടങ്ങും പല്ലവി ... "കാലന്‍ കുടയുമായി വരുന്നു"... ഓ പിന്നെ... 4 കൊല്ലമായില്ലേ ഇത് കേള്‍ക്കാന്‍ തുടങ്ങിട്ട്.. ഇനി ഇപ്പൊ എന്നാ നോക്കാനാ!! ഒരു കമ്പി അല്പം വളഞ്ഞു എന്നെ ഉള്ളു.. അല്ലാതെ കാഴ്ചയില്‍ പറയത്തക്ക കുഴപ്പങ്ങള്‍ ഒന്നും തന്നെ ഇല്ല... പിന്നെ ഇപ്പൊ വലിയ കുടയാണ് style statement എന്നു അറിയാത്ത country fellows കളിയാക്കട്ടെ .. അതും ഞാന്‍ അങ്ങ് സഹിച്ചു..cab വന്നിട്ട് നേരം കുറെ ആയി.. Driver വിളിയോടുവിളി... അല്പം നനഞ്ഞാലും സാരമില്ല... ഇറങ്ങി... നടന്നു വന്നു cab ല്‍ കയറിയപ്പോഴേക്കും തനി നനഞ്ഞ കോഴി model ആയി... കഷ്ടപ്പെട്ട് രാവിലെ ഇട്ടു ഇറങ്ങിയ FabIndia കുര്‍ത്തയുടെ ഒക്കെ സകല ഗമയും തീര്‍ന്നു.. മഴ ആയതു കൊണ്ടു cab porch വരെ എത്തിച്ചു തന്നു.. അത്രയും സമാധാനം.. lift പിടിച്ചു നിര്‍ത്താനുള്ള ഓട്ടത്തിനിടെ അതാ അടഞ്ഞു എന്നു കരുതിയ lift ന്‍റെ വാതില്‍ താനേ വീണ്ടും തുറക്കുന്നു... അതു ശരി, അകത്തു ആളുണ്ടായിരുന്നു അല്ലെ!! "മോനേ.. മനസ്സില്‍ ലഡ്ഡു പൊട്ടി" ... ഈ ചേട്ടന്‍റെ timing ഇതാണോ... മഴ നനഞ്ഞു എങ്കിലും തുടക്കം അടിപൊളി... കാലന്‍കുട ഒക്കെ ചേട്ടന്‍ കാണാതെ ഒതുക്കി പിടിച്ചു.. ഇനി ചേട്ടനും മേല്‍ പറഞ്ഞ country il പെട്ടതാണോ ആവോ.. ഇത്ര ബുദ്ധിമുട്ടി വായിനോക്കിയതൊക്കെ വെറുതെ ആവില്ലേ!! . swipe ചെയ്തു കയറി laptop bag ഒക്കെ എറിഞ്ഞിട്ടു നേരെ cafeteria വരെ.. ഒരു espresso, നമ്മുടെ നാടന്‍ ഭാഷയില്‍ പറഞ്ഞാല്‍ ഒരു കട്ടന്‍ കാപ്പി കൈയില്‍ ഇല്ലാതെ എങ്ങനെയാ login ചെയ്യുക?  espresso um ആയി ആദ്യം Outlook തന്നെ തുറന്നു .. ആഹാ,ഇന്നലെ testing nu release ചെയ്ത application il വെറും 14 bugs മാത്രം.. എന്താണാവോ ഇത്ര കുറഞ്ഞു പോയത്, ഒരു 26 എണ്ണം കൂടെ ഇടാമായിരുന്നില്ലേ എന്നു tester ne ശപിച്ചു വീണ്ടും കാപ്പിയിലേക്ക് ... ഒരു കാപ്പിയും അല്പം Sametime gossip um കഴിഞ്ഞപ്പോഴ്ക്കും മണി ഒന്നായല്ലോ.. ഊണും കാപ്പിയും chat windows um ഇടയ്ക്ക് മേമ്പൊടിക്ക് 2 Stored procedure um C# code um ആയി വീണ്ടും ഒരു Software developer ദിനം കൂടെ തീരുന്നു... വൈകിട്ട് വീട്ടില്‍ വന്നു കതക്കുന്ന തുറന്ന അമ്മയുടെ ചോദ്യം " വളഞ്ഞു ഒടിഞ്ഞു ആണല്ലോ ഇന്നും വരവ്?"... പിന്നേ.. എന്തൊരു ക്ഷീണം.. അമ്മ വേഗം ചോറ് വിളംബാന്‍ നോക്കമ്മേ... ഊണും Manorama Counter point um Facebook um ഒക്കെ ആയി ഒരു ദിവസം കൂടെ... നാളെയും ആ ചേട്ടന്‍ liftil കാണുമോ ആവോ!!!!!!